Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Το "μυστικό" κράτος της Ευρώπης ζητά ."γη και ύδωρ"

Το "μυστικό" κράτος της Ευρώπης

ζητά ."γη και ύδωρ"

και απειλεί την Ελλάδα με το εξωτερικό της χρέος.

Λάθος.

.Μέγα Λάθος.

Εδώ είναι ....Σπάρτη και Αθήνα και Μακεδονία

και Κρήτη και....

Έπρεπε να προσέχουν τα λόγια τους...

Συμβαίνει συχνά με τον άνθρωπο το εξής απλό φαινόμενο. Βλέπει άριστα τις "καμπούρες" των άλλων και δεν βλέπει καθόλου τη δική του. Σήμερα στο παγκόσμιο "μικροσκόπιο" βρίσκεται η "καμπούρα" των Ελλήνων. Όλοι τη βλέπουν, αλλά όχι οι Έλληνες. Όλοι βλέπουν την "καμπούρα" των Ελλήνων, αλλά όχι τις δικές τους. Αυτή η επιλεκτική "ορατότητα" είναι ένα φυσικό φαινόμενο και αυτό θα προσπαθήσουμε να το εκμεταλλευτούμε, για να εξασφαλίσουμε την καλύτερη δυνατή "εικόνα" της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας. Θα δούμε και εμείς ως Έλληνες τις "καμπούρες" των άλλων, για να κατανοήσουμε τη δική μας, η οποία είναι όμοια. Σε έναν κόσμο "καμπούρηδων" οι πάντες μοιάζουν και άρα θα χρησιμοποιήσουμε τον "απέναντι" ως "είδωλο" δικό μας.

Πριν πούμε όμως οτιδήποτε άλλο, χρήσιμο είναι να ξεκινήσουμε με μια διαπίστωση, την οποία στη συνέχεια του κειμένου θα αιτιολογήσουμε. Οι Ευρωπαίοι, που σήμερα μας "μαλώνουν" για τις "σπατάλες" μας, είναι οι κύριοι και αποκλειστικοί υπεύθυνοι για το εξωτερικό μας χρέος. Τα άπειρα χρήματα του εξωτερικού μας χρέους δεν μπήκαν σε κάποια ελληνικά "σεντούκια". Ευρωπαϊκές τράπεζες τα έδωσαν και ευρωπαϊκές εταιρείες τα εισέπραξαν. "Πέρασαν" από την ελληνική οικονομία, αλλά δεν "στάθηκαν" σ' αυτήν. Οι ίδιοι άνθρωποι, που μας τα έδωσαν, ήταν οι ίδιοι που τα ξαναπήραν. Τώρα λοιπόν, που οι Βρυξέλες ζητούν "μέτρα", είναι ευκαιρία να λύσουμε και τις όποιες εκκρεμότητες υπάρχουν μεταξύ μας.

Αφού έκανε το λάθος ο "κλέφτης" και τα "τσιράκια" του να φωνάζουν, καλό είναι ο "νοικοκύρης" να πάρει το "χαρτί" και το "μολύβι". Μας συμφέρει το "χαρτί" και το "μολύβι", γιατί είμαστε θύματα μιας κατάστασης, που, αν δεν αντιμετωπίσουμε με τον σωστό τρόπο, μπορεί να μας καταστρέψει. Είμαστε μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας και ως τέτοιοι θα λύσουμε τις όποιες διαφορές μας υπάρχουν με τους υπολοίπους. Κανένας δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα της ενιαίας Ευρώπης, αλλά τα πάντα μέσα σ' αυτήν πρέπει να κινούνται μέσα στα πλαίσια της δικαιοσύνης του αμοιβαίου σεβασμού και βέβαια της ισότητας μεταξύ των λαών. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα ο οραματιστής από το κορόιδο. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα η συμμετοχή μας στην Ευρώπη από την .κατοχή μας από την Ευρώπη.

Αν κάποιοι Ευρωπαίοι εξέλαβαν την ευρωπαϊκή ενοποίηση σαν τη μεγάλη ευκαιρία, για να καταφέρουν να κάνουν με χρήματα αυτά τα οποία απέτυχε να κάνει ο Χίτλερ με τα όπλα, κάνουν λάθος και αυτό το λάθος σύντομα θα κληθούν να το πληρώσουν. Σ' ό,τι αφορά το ίδιο το πρόβλημα του ευρώ και της σταθερότητας της ευρωζώνης έχουμε να πούμε σε όλους όσους διακατέχονται από "ευρωφοβίες" ότι αυτές δεν ευσταθούν. Κανενός ευρώ την ασφάλεια δεν θέτει σε κίνδυνο η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Πέραν του γεγονότος ότι η ίδια η οικονομία της Ελλάδας αντιπροσωπεύει ένα πολύ μικρό μέρος της ευρωπαϊκής οικονομίας -περίπου το 3%- και άρα μπορεί να στηριχθεί ανά πάσα στιγμή από την κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα και πάλι δεν τίθεται θέμα ασφάλειας, για τον λόγο ότι η ευρωπαϊκή οικονομία έχει άμυνες. Άμυνες πολύ ισχυρότερες ακόμα και από αυτές των ΗΠΑ, των οποίων το δολάριο δεν απειλήθηκε από την "πτώχευση" ενός εκ των ισχυροτέρων "πυλώνων" της αμερικανικής οικονομίας, όπως είναι η Καλιφόρνια. Η Ευρώπη αποτελεί την πλουσιότερη αγορά του κόσμου και το νόμισμα του καταναλωτή είναι πάντα πιο ισχυρό από αυτό του πωλητή.

Ο δήθεν πανικός και οι υστερίες των Βρυξελών αποκαλύπτουν πολιτικές αγωνίες και όχι οικονομικές ανασφάλειες. Ποια είναι η κύρια αγωνία τους; Ότι η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση θα αποκαλύψει τα εγκλήματά τους. Ότι μετά από έναν "μαραθώνιο" λεηλασίας των ασθενέστερων κρατών από τους ισχυρότερους εταίρους καταλήξαμε στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο ήταν γνωστό εκ των προτέρων, εφόσον είχε εξ' αρχής δρομολογηθεί γι' αυτόν τον λόγο. Περί αυτού πρόκειται. Το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών πολιτικών των Βρυξελών ήταν η "κατάκτηση" των ασθενέστερων εταίρων από τους ισχυρότερους. Τώρα, με τις "υστερίες" κατά της Ελλάδας, απλά χτυπάνε το "σαμάρι" για ν' ακούσει το "γομάρι". Χτυπάνε τον ασθενέστερο, για ν' ακούσουν και οι υπόλοιποι αδύναμοι. Χτυπάνε την Ελλάδα, για ν' "ακούσει" η Ιταλία, η Ισπανία και τα άλλα τα "παιδιά".

Τα εξωτερικά χρέη των κρατών κυρίως της Μεσογείου αποκαλύπτουν τη ζοφερή πραγματικότητα για τους λαούς τους. Λεηλατήθηκαν. και τώρα αυτοί, που τα λεηλάτησαν, φοβούνται τις αντιδράσεις τους. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν στήσει μια παράσταση "τρόμου" και ωμού εκβιασμού. Προκειμένου να μην αντιδράσουν, θα επιχειρήσουν να τους τρομοκρατήσουν με την "πτώχευσή" τους. Τα εξωτερικά χρέη των κρατών ήταν στην πραγματικότητα τα "ουίσκι" και τα "καθρεπτάκια", που πούλησαν στους "Ινδιάνους", προκειμένου να τους αφαιρέσουν τη γη τους. Ξαφνικά κυρίαρχοι λαοί βρέθηκαν να είναι "φιλοξενούμενοι" στις πατρίδες τους. "Φιλοξενούμενοι", γιατί κάποιοι τραπεζικοί "βρικόλακες" τους αφαίμαξαν και στη συνέχεια τους αφαίρεσαν τις ίδιες τις πατρίδες τους.

Απλά και γνωστά πράγματα, τα οποία έχουν γίνει και στο παρελθόν και γι' αυτόν τον λόγο τρομάζουν αυτούς που τα εφάρμοσαν. Το οικονομικό έγκλημα αυτού του τύπου, δηλαδή, δεν είναι μια καινούργια και άγνωστη πρακτική για το σύστημα. Η δημιουργία χρεών, προκειμένου να λεηλατηθούν ή να ελεγχθούν κράτη και λαοί, δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Ολόκληρος ο Τρίτος Κόσμος με τα τεχνητά χρέη ελέγχεται και λεηλατείται καθημερινά. Εξαιτίας των χρεών λιμοκτονούν λαοί σε πατρίδες, οι οποίες θα μπορούσαν να τους θρέψουν με μεγάλη άνεση. Με λίγη ανθρωπιστική "βοήθεια", ένα τρακτέρ και μερικούς σπόρους, τούς αφαίρεσαν τις πατρίδες τους. Με λίγο "χαρτζιλίκι" διαφθοράς σε προδότες κυβερνήτες παραμένουν κατακτητές, χωρίς να χρειαστεί να χυθεί αίμα. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Οι περισσότεροι φτωχοί λαοί έχουν χάσει τις πατρίδες τους.

Το μόνο πρωτότυπο -στην περίπτωση που αναφερόμαστε- είναι ότι αυτού του είδους την πολιτική την έκαναν εις βάρος "ανεπτυγμένων" κρατών. Κρατών, τα οποία ήταν μακριά από τη "ζούγκλα" και τα οποία με τα χρέη και τη διαφθορά φρόντισαν να τα τοποθετήσουν στο κέντρο της "ζούγκλας". Άλωσαν κράτη, τα οποία μέχρι τώρα είχαν άμυνες και εξαιτίας της "ενοποίησης" τις έχασαν. Κράτη, τα οποία είχαν ισχυρές άμυνες μέσα στα πλαίσια των εθνικών πολιτικών και εντασσόμενα μέσα σε ευρύτερα πλαίσια τις έχαναν. Είναι η ίδια εγκληματική τακτική που ακολούθησε η Δυτική Γερμανία εις βάρος της Ανατολικής. Τι έκαναν; Ένα από τα πιο ισχυρά κράτη της πάλαι ποτέ Ανατολικής Ευρώπης λεηλατήθηκε μέσα σε ελάχιστα χρόνια από τους "αδερφούς" του καπιταλιστές. Με την άνευ προστατευτικών δικλείδων ενοποίησή τους ο ισχυρός λεηλάτησε τον ανίσχυρο. Απαξιώθηκε η παραγωγή της Ανατολικής Γερμανίας και ως εκ τούτου ο πληθυσμός της βυθίστηκε στην ανεργία. Η ανεργία απαξίωσε το ανατολικογερμανικό κεφάλαιο και αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Δυτικογερμανούς να το αρπάξουν τζάμπα. Υποκριτικές "βοήθειες" και υψηλότοκα δάνεια αναμίχθηκαν και έγιναν μια "μέγγενη", η οποία έπνιξε το κράτος και τον λαό της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας.

Σήμερα οι Ανατολικογερμανοί περιφέρονται στην ενιαία Γερμανία όμοιοι με τους φτωχούς λαθρομετάναστες. Άνεργοι και χωρίς καμία περιουσία, είτε ιδιωτική είτε συλλογική. Ξανθοί "Πακιστανοί" και "Ινδοί" μέσα σε μια πατρίδα, η οποία τους "ξεζούμισε" και τώρα πλέον δεν τους "θέλει". Τους βύθισαν στα δάνεια, στερώντας τους όχι μόνον την περιουσία του παρελθόντος, αλλά και την ελπίδα να ανακάμψουν κάποτε στο μέλλον. Τα "αδέρφια" τους με τις λαμπερές "βιτρίνες" κατάπιαν ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στην πατρίδα τους. Οι Ανατολικογερμανοί την "πάτησαν" όπως τα έντομα, που έλκονται από τους δυνατούς "λαμπτήρες" και πεθαίνουν όταν "αγγίζουν" το "όνειρό" τους. Σήμερα οι Δυτικοί αδερφοί τους αντιλαμβάνονται σαν πρόβλημα και σαν "παράσιτα", που επιβαρύνουν την οικονομία τους. Την οικονομία των "ανεπτυγμένων", που της στερούν πόρους.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει διαπράξει ένα κράτος εις βάρος του υποτιθέμενου λαού του από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Ποιος όμως το διέπραξε; Οι Γερμανοί εις βάρος Γερμανών; Το γερμανικό κράτος εις βάρος μιας μεγάλης μερίδας Γερμανών; Όχι βέβαια. Γερμανία -δυστυχώς για τον λαό της- δεν υπάρχει. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπάρχει ελεύθερη Γερμανία. Υπάρχει μια εβραιοκρατούμενη Γερμανία, η οποία καθημερινά προσβάλει, ταπεινώνει και εξευτελίζει τον γερμανικό λαό για τις συλλογικές του ευθύνες σε ένα υποτιθέμενο "ολοκαύτωμα". Υπάρχει μια εβραιοκρατούμενη Γερμανία, η οποία λεηλατεί καθημερινά τον γερμανικό λαό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ενιαίας πλέον Γερμανίας. Μια συμμορία Εβραίων, η οποία εκμεταλλεύτηκε τις αγωνίες ενός διχασμένου λαού και τον κατέστρεψε ολοσχερώς.

Αυτή η συμμορία χρησιμοποίησε -για να φέρει εις πέρας τον σχεδιασμό της- τον πιο διεφθαρμένο Γερμανό του τελευταίου αιώνα. Τον κοιλιόδουλο Κολ. Τον χρησιμοποίησε και κατόπιν τον "παρόπλισε", γιατί της ήταν άχρηστος. Ήταν πολύ βρόμικος και προκλητικός για ν' αναλάβει να εκφράσει τη μελλοντική "επεκτατική" πολιτική της Γερμανίας. Αυτή η πολιτική έπρεπε να έχει χαμηλό "προφίλ" και γι' αυτό επιλέχθηκε ένα "τίποτε" με το όνομα Μέρκελ. Αυτή η συμμορία, μετά το "πείραμα" της ενοποίησης της Γερμανίας, θέλησε -και το κατάφερε- να μεταφέρει την τεχνογνωσία της και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτό ακριβώς είναι το όλο θέμα. Με την απόλυτη ενοποίηση της Γερμανίας στην πραγματικότητα έγινε μια πρόβα τζενεράλε γι' αυτά τα οποία θα έκαναν οι Εβραίοι στην ενιαία Ευρώπη.

Το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης "οπλίστηκε" με εμπειρία από τις δοκιμασμένες πρακτικές που ακολουθήθηκαν στην Ανατολική Γερμανία και εκεί ακριβώς πόνταρε. Όπως "κρύφτηκε" πίσω από το κράτος και την οικονομία της Δυτικής Γερμανίας, για να "καταπιεί" την Ανατολική, έτσι "κρύφτηκε" πίσω από το κράτος της ενιαίας Γερμανίας, για να "καταπιεί" την υπόλοιπη Ευρώπη. Οι ίδιοι άνθρωποι, που εγκλημάτησαν εις βάρος των Γερμανών, επανέλαβαν τους εαυτούς τους και έκαναν τα ίδια εγκλήματα εναντίον όλων των Ευρωπαίων. Ισχυροποιήθηκαν με τη λεηλασία της Ανατολικής Γερμανίας και στη συνέχεια αυτήν την ισχύ τη χρησιμοποίησαν εις βάρος των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών.

Η συμμορία αυτή δεν είναι αγνώστου "διαμονής". Είναι "συμμορία" με γνωστό "ονοματεπώνυμο" και γνωστή "κατοικία". Είναι η συμμορία που ελέγχει απόλυτα την οικονομία της εβραιοκρατούμενης γερμανικής οικονομίας. Η συμμορία της Deutsche Bank του Ιωσήφ Άκερμαν. Μια "συμμορία", η οποία εξ' αρχής βάδιζε με "σχέδιο". Είχε απέναντι της τους νέους "Ινδιάνους", οι οποίοι είχαν μια περιουσία που τους ενδιέφερε και είχε έτοιμα "καθρεπτάκια" και "ουίσκι", για να τους ξεγελάσει. Σήμερα, που έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος της "κατάκτησης", η επιθυμία τους είναι ν' αποφύγουν τις αντιδράσεις των θυμάτων τους. Γι' αυτό "χτυπάνε" την Ελλάδα, προκειμένου να τρομοκρατήσουν και τους υπόλοιπους.

Η τρομοκράτηση των λαών και των κρατών που λεηλατήθηκαν είναι το ζητούμενο αυτής της πολιτικής. Γιατί; Γιατί θέλουν να μας "πουλήσουν" τον τελικό σχεδιασμό της καταστροφής, χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις. Θέλουν να μας "ρυθμίσουν" "χαριστικά" τα δάνεια και τα χρέη, προκειμένου να είμαστε "ευχαριστημένοι". Προκειμένου να μην αντιδράσουμε για τη λεηλασία. Προκειμένου να μην ψάξουμε να βρούμε ποιοι ευθύνονται πραγματικά για τα υπέρογκα χρέη που "φορτωθήκαμε" και ποιοι επωφελήθηκαν από αυτά. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, χρωστάει πάνω από μισό τρις ευρώ στο διεθνές και κυρίως στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

Πού πήγαν αυτά τα χρήματα; Τα πήραν οι Έλληνες και τα έβαλαν στα σεντούκια τους, λεηλατώντας τους πόρους και βέβαια τον "ιδρώτα" των υπολοίπων Ευρωπαίων; Τα μετέτρεψαν σε επενδύσεις και άρα σήμερα ζουν εξαιτίας των κερδών κεφαλαίων, τα οποία ανήκαν στους υπόλοιπους Ευρωπαίους; Τι έγιναν δηλαδή τα χρήματα των Ελλήνων αλλά και των υπολοίπων Ευρωπαίων, που "επενδύθηκαν" στην Ελλάδα; Τα χρήματα δεν "χάνονται". Τα χρήματα αφήνουν "ίχνη". Από τη στιγμή που οι Έλληνες τα πήραν, κάπου υπάρχουν. Αν δεν τα έχουν οι ίδιοι, αυτό σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι τα πήραν για λογαριασμό τους. Αυτό είναι το αντικείμενο του κειμένου. Η αναζήτηση των "ιχνών" του χρήματος. Είναι βέβαιον ότι υπάρχουν "ίχνη". Τόσο μεγάλα ποσά είναι βέβαιον ότι θα έχουν τεράστια "ίχνη".

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για ν' αρχίσουμε το "κυνήγι". Η Ελλάδα και οι Έλληνες, όταν μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είχαν μια πολύ συγκεκριμένη περιουσία. Μια περιουσία, η οποία μπορούσε να καταμετρηθεί με πολύ απλό τρόπο. Δεν ήταν αφηρημένη. Υπήρχε η ατομική περιουσία των Ελλήνων και η συλλογική περιουσία των Ελλήνων. Ο λαός των Ελλήνων φημίζονταν εκείνη την εποχή για τις αποταμιεύσεις του. Φημιζόταν για την παθιασμένη προσκόλλησή του στην ακίνητη περιουσία του. Σε μια εποχή ευρωπαϊκής ακμής, κατά την οποία οι ισχυροί ευρωπαϊκοί λαοί "κατανάλωναν" την ακμή τους, οι Έλληνες "αποταμίευαν" με πάθος. Δεν είχαν την πολυτέλεια να αφεθούν στην ασφάλεια ενός συστήματος, που φρόντιζε για τα μέλη του. Αυτά, που έναν Γερμανό του τα "εγγυούταν" το κοινωνικό κράτος της Γερμανίας, για τον Έλληνα ήταν κρυμμένα κάτω από το "μαξιλάρι" του.

Ταυτόχρονα όμως οι Έλληνες, ως λαός, είχαν και μια τεράστια συλλογική περιουσία. Περιουσία, την οποία δεν διέθεταν άλλοι λαοί σε συλλογικό επίπεδο. Περιουσία, η οποία προέκυψε από τις ιδιομορφίες των πολιτικοκοινωνικών δεδομένων που αφορούσαν την Ελλάδα. Περιουσία, που δημιουργήθηκε μέσα από συλλογικές θυσίες. Περιουσία, που σε άλλες χώρες -πολύ ισχυρότερες- ανήκε στη σφαίρα των ιδιωτικών συμφερόντων, εφόσον δεν επιτρέπονταν στα κράτη να κάνουν επενδύσεις σε χώρους οι οποίοι ενδιέφεραν τον ιδιωτικό τομέα. Το αποτέλεσμα ήταν η συλλογική περιουσία του ελληνικού λαού να είναι τεράστια και αμύθητης αξίας.

Εταιρείες-κολοσσοί ανήκαν στους Έλληνες πολίτες. Εταιρείες όπως η ΕΛΠΕ, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, ο ΟΠΑΠ, η ΕΥΔΑΠ, η ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, η Εθνική Τράπεζα, η Ολυμπιακή, οι οποίες, αν ανήκαν σε ιδιώτες, θα τους καθιστούσαν μεγιστάνες παγκοσμίου βεληνεκούς. Εταιρίες πανάκριβες με κεφάλαιο όλων των τύπων και μορφών. Με άπειρο κεφάλαιο σε ακίνητη περιουσία -που απαιτούσαν οι υποδομές τους- αλλά και με κεφάλαιο σε έμψυχο δυναμικό, με το άρτια εκπαιδευμένο και εξειδικευμένο προσωπικό τους. Τόνους χρήματος είχαν ξοδέψει οι Έλληνες όχι μόνον για να "χτίσουν" αυτές τις εταιρείες, αλλά και για να εκπαιδεύσουν το προσωπικό τους.

Κοντά σ' αυτό το κεφάλαιο υπήρχε και ένα άλλο κεφάλαιο εξίσου μυθικής αξίας. Η Ελλάδα, ως φυσικός χώρος, ήταν πάντα ένα από τα πιο γνωστά "φιλέτα" στον Πλανήτη. Ήταν ένα "οικόπεδο" στη μέση της Μεσογείου. Στη μέση του μέσου της Γης. Ένα ανεκμετάλλευτο "φιλέτο", το οποίο περίμενε ανά πάσα στιγμή να αποδώσει χρυσάφι από την ανάπτυξή του. Ένα "φιλέτο", του οποίου η εκμετάλλευση εκείνη την εποχή ήταν μηδενική και "εκφραζόταν" από τη γριά του rooms to let και από το καμάκι, που αναζητούσε το εύκολο σεξ. Το συλλογικό κεφάλαιο των Ελλήνων, το οποίο αφορούσε την ακίνητη περιουσία του λαού, ήταν τερατωδών διαστάσεων. Το "μαγαζί" ήταν "γωνία" και ανήκε εξ' ολοκλήρου στον ελληνικό λαό. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για ιδιομορφία πολιτικοκοινωνικών δεδομένων.

Η σύγχρονη Ελλάδα προερχόταν από "απελευθέρωση" και δεν ήταν η τελική "μετάλλαξη" κάποιου φεουδαρχικού συστήματος, όπως συνέβαινε με άλλα ευρωπαϊκά συστήματα. Δεν ήταν το τελικό αποτέλεσμα μιας δύσκολης "διαπραγμάτευσης" μεταξύ λαού και "γαλαζοαίματων", όπως συνέβαινε με τη Βρετανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία ή τη Γερμανία. Τα βουνά, τα δάση ή οι ακτές της δεν ανήκαν σε κάποιους "γαλαζοαίματους". Ανήκαν στον λαό της και ήταν αμύθητης αξίας. Μιας αξίας, η οποία ήταν "ορατή" για εκείνους που έβλεπαν τις οικονομικές εξελίξεις του τότε άμεσου μέλλοντος. Ήταν "ορατό" για τους γνωρίζοντες ότι ο τουρισμός θα γινόταν η βαριά βιομηχανία της επόμενης ημέρας της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Η Ελλάδα μπήκε στην Ευρώπη σαν ένας βαθύπλουτος κληρονόμος. Πανίσχυρη και με όλα τα δεδομένα να μπορούν να λειτουργήσουν υπέρ της. Είχε τεράστιο συλλογικό κεφάλαιο, είχε αποταμιευμένους πόρους και διάθεση να επενδύσει στην ανάπτυξή του. Ταυτόχρονα είχε και ένα άλλο προσόν, που έκανε τη διαδικασία ακόμα πιο εύκολη. Είχε "φθηνά" λειτουργικά. Είχε έναν κρατικό μηχανισμό πολύ "σφικτό" στα έξοδά του, σε βαθμό που να χαρακτηρίζεται "μίζερος". Είχε ανύπαρκτη διαφθορά. Οι κρατικοί υπάλληλοι ήταν από τους χειρότερα αμειβόμενους εργαζόμενους στη χώρα και η διαφθορά τιμωρούνταν σκληρά, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται αυτή στον βαθμό που να δημιουργεί κοινωνικό πρόβλημα.

Τι έγινε λοιπόν και μέσα σε λίγες δεκαετίες όλα αυτά άλλαξαν κατά τρόπο τραγικό για τους Έλληνες; Πώς δηλαδή ένας λαός, με "παράδοση" στη συγκέντρωση περιουσιακών στοιχείων, εμφανίζεται "νταντέλα"; Ένας λαός, ο οποίος είχε υπό την κατοχή του δεκάδες τρισεκατομμύρια δραχμές σε καταθέσεις -τα οποία μεταφράζονταν σε δισεκατομμύρια του δολαρίου εκείνης της εποχής-, βρέθηκε να χρωστά άλλα τόσα και με την υπόλοιπη περιουσία του να έχει "χαθεί". Τι απέγινε εκείνο το μυθώθες συλλογικό κεφάλαιο; Πώς ξαφνικά ο ΟΤΕ βρέθηκε υπό γερμανική ιδιοκτησία; Πώς ξαφνικά το μεγάλο λιμάνι της χώρας έχει γίνει κινέζικο και το μεγάλο αεροδρόμιο της χώρας έγινε γερμανικό; Πώς βρέθηκαν πάνω από δύο εκατομμύρια ξένων ατομικών ιδιοκτησιών μέσα σε μια τόσο μικρή χώρα; Πώς κατάφεραν οι πολυεθνικές του τουρισμού ν' αποκτήσουν ιδιοκτησίες "πλακών" χιλιάδων στρεμμάτων πάνω στο "μπαλκόνι" του Αιγαίου;

Γιατί ξαφνικά οι δημόσιοι υπάλληλοι των "τρεις κι εξήντα", που δεν διαφθείρονταν όταν ήταν φτωχοί και είχαν ανάγκη τα χρήματα, άρχισαν να διαφθείρονται όταν έγιναν υψηλόμισθοι προνομιούχοι; Ποιοι εισέπραξαν εκείνα τα χρήματα της διαφθοράς;

Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Καταλαβαίνει τον λόγο που κάποιοι στην Ευρώπη "φωνάζουν"; Φοβούνται μήπως οι Έλληνες "ξυπνήσουν" και "δουν" αυτά τα οποία δεν πρέπει .Δουν ότι για πέντε δρόμους, μερικές ψηφιακές συνδέσεις και υποβρύχια που "γέρνουν" έχασαν ολόκληρη την πατρίδα τους. Φοβούνται κάποιοι Ευρωπαίοι μην θυμώσουν οι Έλληνες και κάνουν αυτό το οποίο δεν τους συμφέρει. Φοβούνται μην κάνουν καταμέτρηση της ζημιάς και τους αποκαλύψουν. Φοβούνται τον "κερατά" και τώρα τον απειλούν και με "ξυλοδαρμό".

Η αμερικανική "βιομηχανία"

των "καθρεπτών" και των "χαντρών"

και οι Εβραίοι "έμποροι".

Η πρακτική, που ακολουθήθηκε για την "άλωση" της Ευρώπης, δεν είναι πρωτοφανής. Απλά πρέπει να έχει κάποιος γνώση του τι ακριβώς συνέβη και ποιος κρύβεται πίσω από τις μεθοδεύσεις. Το φαινόμενο της ήπιας "κατάκτησης", μέσω χρηματοοικονομικών δεδομένων, ξεκίνησε από τις ΗΠΑ. Οι ίδιες οι ΗΠΑ ιδρύθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Με "καθρέπτες" και "χάντρες" κάποιοι αφαίρεσαν την πατρίδα των Ινδιάνων από την κατοχή τους. Οι "καθρέπτες" και οι "χάντρες", που πήραν οι "μεθυσμένοι" Ινδιάνοι, ήταν αυτά που "νομιμοποίησαν" την παραμονή των Αγγλοσαξόνων στις ΗΠΑ. Κάποιοι δέχθηκαν να πάρουν "σκουπίδια" προς αντάλλαγμα κεφαλαίου και από τότε παραμένουν "κατακτημένοι", χωρίς να υπάρχει επισήμως "κατακτητής". Όλα νόμιμα. Υπήρχαν "αγοραστές" και όχι "κατακτητές". Υπήρχαν "πωλητές" και όχι "κατακτημένοι".

Οι Αμερικανοί, έχοντας εξοικειωθεί με αυτήν τη πολιτική, την εφάρμοσαν με την ίδια επιτυχία εναντίον όλων των εχθρών τους. Εναντίον όλων όσων θεωρούσαν απειλή για την "επιτυχία" τους. Τέτοιοι εχθροί ήταν και οι μαύροι των ΗΠΑ. Μετά την "απελευθέρωση" των ΗΠΑ από τους Βρετανούς, εχθροί της κοινωνίας τους έγιναν οι μαύροι. Οι μαύροι πρώην δούλοι. Η "απελευθέρωση", δηλαδή, εμφάνισε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα, το οποίο έπρεπε ν' αντιμετωπιστεί γρήγορα και αποτελεσματικά, γιατί στην πραγματικότητα θα γυρνούσε "μπούμερανγκ" γι' αυτούς που την επιχείρησαν. Θα γινόταν "απελευθέρωση" των πολλών Αμερικανών και άρα και των πολλών γηγενών Ινδιάνων και των πολλών μαύρων. Το πρόβλημα το αντιλήφθηκαν γρήγορα οι WASP. Οι κυρίαρχοι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ.

Ποιο ήταν αυτό το πρόβλημα; Ήταν πληθυσμιακά λίγοι, ήταν λευκοί και είχαν υπό την κατοχή τους το σύνολο του αμερικανικού κεφαλαίου. Απέναντί τους βρίσκονταν άνθρωποι "λευκοί" και "έγχρωμοι", οι οποίοι δεν είχαν τίποτε, τους μισούσαν -λόγω της προηγούμενης συμπεριφοράς τους- και εποφθαλμιούσαν το κεφάλαιό τους. Τι έκαναν για ν' αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα; "Κάλεσαν" συμμάχους, για να τους χρησιμοποιήσουν σαν "ασπίδα". Συμμάχους, οι οποίοι θα τους βοηθούσαν να διατηρήσουν την κατοχή του κεφαλαίου τους. Συμμάχους λευκούς, ώστε να δημιουργήσουν μια κοινή πλατφόρμα φυλετικών συμφερόντων. Άνοιξαν δηλαδή τις "πόρτες" της μετανάστευσης επιλεκτικά. Στην πραγματικότητα "κάλεσαν" στις ΗΠΑ την λευκή αγραμματοσιά της Ευρώπης. Αυτοί οι λευκοί θα γίνονταν "ένα" με τους υπόλοιπους φτωχούς λευκούς των ΗΠΑ και θα υπερασπίζονταν τους κεφαλαιοκράτες λευκούς εναντίον των "απειλητικών" μαύρων.

Εδώ βρίσκεται το λεπτό σημείο. Πώς κοινοί εργαζόμενοι, έστω και λευκοί, δεν ταυτίστηκαν με τους μαύρους εργαζόμενους, ώστε να διεκδικήσουν κεφάλαιο; Πώς δηλαδή μόνον στις ΗΠΑ και πουθενά αλλού οι κοινοί εργαζόμενοι δεν αντέδρασαν στη μαζική είσοδο ξένων εργαζομένων στην πατρίδα τους; Ο πληθυσμός των φτωχών λευκών της Αμερικής δεν αντέδρασε σ' αυτήν τη φιλομεταναστευτική πολιτική των κεφαλαιοκρατών ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΩΝ, γιατί πείστηκε ότι τον συμφέρει αυτή η πολιτική.

Οι φτωχοί λευκοί των ΗΠΑ δεν ήταν μόνον αγράμματοι, αλλά και ρατσιστές. Κάποιοι από αυτούς δεν μπορούσαν καν να διανοηθούν ότι θα ερχόταν μια ώρα, που οι μαύροι θα ήταν ελεύθεροι και το χειρότερο .ότι θα εργάζονταν στα ίδια εργοστάσια με τους ίδιους και μάλιστα με τους ίδιους μισθούς. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι δεν πέρασαν μερικές δεκαετίες από σήμερα από την εποχή εκείνη, που οι λευκοί δεν ήθελαν να μετακινούνται με τα ίδια λεωφορεία με τους μαύρους. Δεν ήθελαν να μοιράζονται ούτε καν τις ίδιες τουαλέτες μ' αυτούς.

Όταν δεν ανέχονται ισότητα σε τέτοια επουσιώδη και σχεδόν αστεία πράγματα, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθούν ισότητα σε θεμελιώδη. Δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθούν ισότητα σε θέμα εργασίας, μισθοδοσίας και βέβαια εκπαίδευσης ή υγειονομικής περίθαλψης. Οι λευκοί Αμερικανοί ήταν ρατσιστές και το "φώναζαν". Οι μαύροι ήταν εχθροί τους και τους το έδειχναν με όλους τους τρόπους. Ο ρατσισμός των ΗΠΑ ήταν "δομικό" στοιχείο της κοινωνίας τους και όχι αποτέλεσμα κακής κοινωνικής συμπεριφοράς. Στις ΗΠΑ υπήρχε ένας διχασμένος λαός κυρίων και δούλων και όταν οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες -λόγω της βιομηχανικής εποχής- αναγκαστικά άλλαζαν, έπρεπε να διατηρηθούν οι προηγούμενες συνθήκες και αυτό επιτεύχθηκε μέσω ενός χρηματοοικονομικού "τρυκ".

Εφόσον οι Αμερικανοί ήθελαν μια ενιαία τάξη εργαζομένων, η οποία έπρεπε αναγκαστικά να λειτουργεί ως τέτοια, αλλά και να φαίνεται ταυτόχρονα ότι δεν είναι τάξη "ίσων", θα έπρεπε να βρουν μια λύση. Με τον ίδιο τρόπο, που "ξεγέλασαν" τους Ινδιάνους, θα ξεγελούσαν και τους Αμερικανούς εργαζομένους όλων των "χρωμάτων" και κυρίως τους λευκούς. Κάποιους θα "αδικούσαν" επειδή ήταν εχθροί και κάποιους θα "ευνοούσαν" επειδή ήταν "όμοιοί" τους λευκοί. Πώς θα τους ξεγελάσεις; Και πάλι με "καθρέπτες" και "χάντρες". Θα χρησιμοποιήσεις και πάλι "σκουπίδια", προκειμένου να "ευνοείς" αυτούς που θα τους τα δίνεις και να αδικείς αυτούς που θα τους τα στερείς. Άχρηστα "σκουπίδια", που θα κάνουν ευτυχείς εκείνους που τα παίρνουν και ταυτόχρονα δεν θα απειλούν τις ισορροπίες της οικονομίας σου. Της οικονομίας, που στηρίζεται στη βιομηχανική παραγωγή και λειτουργεί με συγκεκριμένες προδιαγραφές.

Η βιομηχανία, δηλαδή, και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης ήταν τα δεδομένα που απειλούσαν με ομογενοποίηση μια διχασμένη κοινωνία "μαύρων" και "άσπρων" και αυτό όπως είπαμε δεν άρεσε σε κάποιους. Οι "άσπροι" ήθελαν να παραμείνουν κυρίαρχοι και ταυτίστηκαν με πρακτικές του συστήματος, που διατηρούσαν την κοινωνία τους "πολύχρωμη". Οι "άσπροι" εργαζόμενοι ήθελαν να ξεχωρίζουν από τους μαύρους "εργαζόμενους" και αυτό γινόταν μόνον με χρηματοοικονομικά κόλπα. Με κόλπα, τα οποία θα προσέφεραν "εύνοιες" χωρίς κόστος για την οικονομική λειτουργία.

Αυτή ήταν η πολιτική των ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΩΝ στον χειρισμό των εργαζομένων. Έπαιζαν με τα χρήματα. Θα έδιναν ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ στους λευκούς εργαζόμενους, αλλά ΟΧΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Για να ενθαρρύνουν τη μετανάστευση των λευκών προς τις ΗΠΑ, τους υπόσχονταν ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, αλλά ΟΧΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Λογικό είναι αυτό, εφόσον εκεί τους καλούσαν για να τους εκμεταλλευτούν και όχι για να τους κάνουν συνεταίρους τους. Για να μην αντιδρούν οι τοπικοί λευκοί εργαζόμενοι, τούς υπόσχονται ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ χρήματα. Κάθε νέο μεταναστευτικό "κύμα" θα έμπαινε ανάμεσα στους λευκούς Αμερικανούς και τους μαύρους Αμερικανούς. Κάθε νέο κύμα θα έκανε τους γηγενείς λευκούς πιο υψηλόμισθους και άρα "λευκότερους". Γιατί; Γιατί θα ήταν λευκοί και άρα ανώτεροι από τους μαύρους. Λευκοί όμως, που δεν γνώριζαν αγγλικά και άρα θα μετέτρεπαν τους αγγλόφωνους λευκούς σε "ανώτερους" ενδιάμεσους μεταξύ των ιδίων και της εργοδοσίας.

Τα κόλπα, δηλαδή, ήταν για να "δουλεύουν" τους ευνοημένους και όχι για να αδικούν τους αδύναμους. Με αυτό το "τρυκ" συντηρήθηκε στην ουσία ένας εσωτερικός κοινωνικός "εμφύλιος", ο οποίος διατηρούσε τους "κατακτημένους" υπό την εξουσία των "κατακτητών". Ο "εμφύλιος", που διατηρούσε τους μαύρους στη θέση των πρώην δούλων και τους λευκούς στη θέση των κυρίων. Ο "εμφύλιος" με το προκαταδικασμένο αποτέλεσμα, που παρακάμπτει εύκολα κάθε έννοια συνταγματικής τάξης περί ισότητας και δικαιοσύνης. Οι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ τα είχαν καταφέρει μια χαρά. Μετά από την επιτυχή ήπια "κατάκτηση" των Ινδιάνων είχαν εφαρμόσει και την ήπια "υποδούλωση" τόσο των μαύρων "εχθρών" τους όσο και των λευκών "συμμάχων" τους.

Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από τις ΗΠΑ και από τη δική τους "μήτρα" του χρήματος. Το χρήμα -και άρα το νόμισμα- στις ΗΠΑ στην πραγματικότητα δεν ελέγχεται από το κράτος. Ελέγχεται από μια ιδιωτική επιχείρηση. Μια επιχείρηση με το όνομα FED. Αυτή είναι η διαβόητη Ομοσπονδιακή Τράπεζα. Αυτή είναι μια καθαρά ιδιωτική επιχείρηση και οι ιδιοκτήτες της δεν έχουν μόνον ονοματεπώνυμο, αλλά είναι και μιας συγκεκριμένης εθνικής καταγωγής. Είναι Εβραίοι. Εβραίοι είναι οι ιδιοκτήτες της και Εβραίοι είναι αυτοί, οι οποίοι κατά καιρούς εμφανίζονται να τη διαχειρίζονται. Εβραίος ήταν ο Γκρίνσπαν και Εβραίος είναι και ο διάδοχός του Μπενράνκε. Τα αφεντικά αυτών είναι οι ιδιοκτήτες αυτής της δήθεν "ομοσπονδιακής" τράπεζας.

Περισσότερο από το 50% των μετοχών της Federal Reserve Bank ανήκαν στις μεγάλες τράπεζες της Νέας Υόρκης .η National City Bank του Ροκφέλερ, η National Bank of Commerce, η First National Bank, η Chase National Bank και η Marine National Bank. Όταν η National City Bank του Ροκφέλερ συγχωνεύθηκε με την J.P. Morgan - First National Bank το 1955, ο όμιλος Ροκφέλερ έλεγχε το 22% των μετοχών της Federal Reserve Bank of New York. Κοντά στον Ροκφέλερ και ο έτερος συμμορίτης Ρότσιλντ. Βασικοί μέτοχοι της FED είναι η Lehman Brothers Bank της Νέας Υόρκης του συστήματος Ρότσιλντ. Η "Kuhn-Loeb bank" της Νέας Υόρκης. Η "New York Chase Manhattan Bank" των Ροκφέλερ. Η "Goldman-Sachs" της Νέας Υόρκης.

Συνιδιοκτήτες όμως αυτής της "αμερικανικής" τράπεζας δεν είναι μόνον "αμερικανικές" τράπεζες της εβραϊκής συμμορίας της Νέας Υόρκης. Συνιδιοκτήτες αυτής της "αμερικανικής" τράπεζας είναι και ξένες τράπεζες. Ξένοι δηλαδή αποφασίζουν για το αμερικανικό νόμισμα της αμερικανικής οικονομίας του αμερικανικού λαού. Κατά μια διαβολική "σύμπτωση" και αυτοί οι ξένοι μέτοχοι της εβραϊκής FED είναι επίσης εβραϊκά τραπεζικά ιδρύματα. Οι βασικοί μέτοχοι της Federal Reserve Bank είναι: 1. Οι Τράπεζες Rothchild του Λονδίνου και του Βερολίνου. 2. Η επενδυτική Τράπεζα των αδελφών Lazard του Παρισιού, (Lazard Brothers Bank, που ανήκει στο σύστημα Rothchild.) 3. Οι Τράπεζες Warburg Bank του Αμβούργου και του Άμστερνταμ, που κι αυτές ανήκουν στο σύστημα Rothchild. 4. Η "Israel Moses Seif Bank" της Ιταλίας

Αυτό το εβραϊκό τραπεζικό κύκλωμα ήταν που άλωσε την αμερικανική οικονομία. Τι έκανε; Με "ανύπαρκτο" χρήμα "αγόρασε" τις ΗΠΑ από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Τύπωνε χρήμα και "αγόραζε" τις ΗΠΑ από τους ιδιοκτήτες τους. Στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε το αμερικανικό κεφάλαιο εις βάρος των Αμερικανών. Έδινε μέσω φτηνών δανείων χρήματα στους καταναλωτές και στη συνέχεια τα "μάζευε" μέσω των αμερικανικών επιχειρήσεων, τις οποίες το ίδιο χρηματοδοτούσε στις "επενδύσεις" τους. Στο τέλος έβαλε στο "χέρι" τόσο τους πολίτες αυτής της μεγάλης χώρας όσο και τις ίδιες τις αμερικανικές επιχειρήσεις. Όλοι χρωστούσαν στους ίδιους ανθρώπους και όλων οι περιουσίες στην πραγματικότητα πέρασαν στα "χέρια" αυτών, που έπαιζαν το παιχνίδι του ψεύτικου χρήματος. Του ανύπαρκτου χρήματος.

Αυτό ήταν το colpo grosso των Εβραίων στις ΗΠΑ. Με ψεύτικα χρήματα "χρηματοδότησαν" την υπερκατανάλωση στις ΗΠΑ. Έδιναν καταναλωτικά δάνεια με τον τόνο στους καταναλωτές, προκειμένου να τους εντάξουν σε ένα υποτιθέμενο αμερικανικό "όνειρο". Τζάμπα ήταν, εφόσον αυτοί έλεγχαν τις "μηχανές" που τα τύπωναν. Στο ένα πραγματικό δολάριο αυτοί τύπωναν δέκα και διαχειρίζονταν τα εννιά σαν να ήταν δικά τους. Τα ψεύτικα χρήματα διοχέτευαν στην αγορά και αγόραζαν πραγματικό κεφάλαιο μέσα από αυτήν. Αυτά τα οποία λέμε δεν είναι πρωτοφανή. Αν ψάξει κάποιος ελάχιστα στο ίντερνετ, θα δει άπειρες "καταγγελίες" γι' αυτό το παιχνίδι των Εβραίων. Τόσο άπειρες και τόσο ακριβείς, που υποψιαζόμαστε ότι δίνονται από τους ίδιους τους Εβραίους, προκειμένου να τις εξουδετερώσουν. Η γνωστή εβραϊκή συνταγή της "απόκρυψης" μέσω της "αποκάλυψης".

Έγινε τίποτε, επειδή καταγγέλθηκαν όλα αυτά; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί αυτό, το οποίο καταγγέλλεις, δεν έχει την παραμικρή αξία, αν δεν γνωρίζεις πώς λειτουργεί. Αν δεν γνωρίζεις πώς πρέπει να το σταματήσεις, προκειμένου να πάψει να λειτουργεί. Αυτό είναι κάτι, το οποίο δεν θα το βρεις πουθενά στο ίντερνετ. Απλά πράγματα. Αν βρεις το πιστόλι του εγκληματία, μπορείς να τον σταματήσεις, όχι γιατί γνωρίζεις ότι είναι εγκληματίας, αλλά γιατί γνωρίζεις τη λειτουργία του πιστολιού. Αν ο ίδιος εγκληματίας εγκληματεί με μια "αγκινάρα", δεν μπορείς να τον σταματήσεις, όχι πως δεν κατανοείς ότι είναι εγκληματίας, αλλά επειδή δεν γνωρίζεις τον τρόπο με τον οποίο γίνεται θανατηφόρα η "αγκινάρα", επιτρέποντάς του να συνεχίζει τα εγκλήματά του.

Αυτή ακριβώς είναι η μέθοδος της "απόκρυψης" μέσω της "αποκάλυψης". Δίνεις ακριβή στοιχεία για ένα πράγμα, το οποίο κανένας δεν γνωρίζει πώς λειτουργεί. Του προσθέτεις ψέματα και μυστήριο και το αφήνεις να χαθεί ανάμεσα στα εκατομμύρια σενάρια συνομωσίας, που κατά καιρούς εμφανίζονται στον Πλανήτη. Για όσο διάστημα δεν γνωρίζεις πώς ακριβώς γίνεται το "έγκλημα", δεν έχει καμία αξία να γνωρίζεις το "όπλο" του εγκλήματος. Για όσο διάστημα δεν γνωρίζεις πώς λειτουργεί η FED υπέρ των εγκληματιών, δεν έχει καμία αξία να γνωρίζεις ότι ελέγχεται απόλυτα από τους Εβραίους. Στο ίντερνετ λοιπόν "κυκλοφορούν" πληροφορίες για το "όπλο" του εγκλήματος, ενώ σ' αυτό το κείμενο θα δείξουμε πώς αυτό "λειτουργεί". Στο ίντερνετ κυκλοφορούν πληροφορίες για τη FED, αλλά όχι για το "παιχνίδι" που αυτή η τράπεζα κάνει. Γι' αυτόν τον λόγο πολλά πράγματα, ενώ τα θεωρούμε γνωστά, θα διαπιστώσουμε ότι έχουν άγνωστες συνέπειες.

Οι Εβραίοι λοιπόν έπαιξαν με "πέτσινο" χρήμα και κατόρθωσαν και αγόρασαν τις ΗΠΑ από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Αφαίρεσαν το αμερικανικό κεφάλαιο από τους ίδιους τους ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ. Στην πραγματικότητα έκαναν στους Αμερικανούς ό,τι έκαναν οι ίδιοι οι Αμερικανοί στους Ινδιάνους. Οι Εβραίοι έδωσαν "καθρέπτες" και "χάντρες" στους Αμερικανούς και τους πήραν την πατρίδα. Έβαλαν στο "χέρι" την Τράπεζα που ελέγχει την κοπή νομίσματος και με ψεύτικο χρήμα αγόρασαν το πραγματικό κεφάλαιο της χώρας και βέβαια άρπαξαν το πραγματικό χρήμα, που κυκλοφορούσε στην αγορά.

Όμως, το "παιχνίδι" του χρήματος δεν είναι ένα εύκολο παιχνίδι. Αν δεν γνωρίζεις τι θέλεις να κάνεις, θα καταστραφείς. Αν δηλαδή δώσεις σε κάποιους άλλους ανθρώπους τη FED, δεν σημαίνει ότι θα κάνουν τα ίδια πράγματα με τους Εβραίους, επειδή έχουν τη δυνατότητα να "τυπώνουν" χρήματα. Αν βρεις σε ένα αεροδρόμιο ένα τζετ, δεν σημαίνει ότι μπορεί και να "πετάξεις". Δεν αρκεί δηλαδή μόνον να "τυπώνεις" χρήματα. Δεν αρκεί να "σκορπάς" χρήματα. Πρέπει να μπορείς να τα "μαζεύεις" πριν αποκαλύψουν την απάτη.

Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα περί χρήματος. Το χρήμα είναι μια επινόηση του ανθρώπου, προκειμένου να βοηθήσει την οικονομία στη λειτουργία της και να απλοποιήσει τις συναλλαγές. Το κεφάλαιο παράγει τα προϊόντα και τα προϊόντα "μετρώνται" σε χρήμα, για να "πληρωθούν" τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι κεφαλαιοκράτες. Για να μην δίνεις ως κεφαλαιοκράτης τυροπαραγωγός τυρί ως αμοιβή στους εργαζόμενούς σου και συγκεντρώνεις τα κέρδη σου σε κότες και μοσχάρια, αποτυπώνεις την "αξία" όλων αυτών των προϊόντων σε χρήμα. Χρήμα δίνεις στους εργαζόμενούς σου και χρήμα συγκεντρώνεις ως κέρδος. Το κεφάλαιο παραμένει πάντα το μέσο, που παράγει ή ξοδεύει χρήμα και αυτό είναι το εργοστάσιο.

Το χρήμα λοιπόν έχει διπλή σημασία. Το έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι για να ζουν και το έχουν ανάγκη οι κεφαλαιοκράτες, είτε για ν' αγοράζουν νέο κεφάλαιο είτε για να διατηρούν σε άριστη κατάσταση αυτό το οποίο ήδη διαθέτουν. Αυτή η διπλή σημασία του χρήματος είναι πολύ σημαντική, γιατί αυτή καθορίζει τη δυναμική της οικονομίας. Αν "παίξεις" με το χρήμα, θα σε σταματήσει η δυναμική της οικονομίας πολύ πριν σε αντιληφθεί ο νόμος. Τι σημαίνει αυτό; Αν "τυπώνεις" χρήμα αυθαίρετα, δεν σημαίνει ότι θα αγοράσεις όλο τον κόσμο. Σε "αντιλαμβάνεται" το κεφάλαιο και επειδή είναι πιο ισχυρό, αντιδρά και καταστρέφει το χρήμα.

Το κεφάλαιο "αμύνεται". "Τυπώνεις" χρήμα και το κεφάλαιο "ακριβαίνει". Όσο πιο πολύ "τυπώνεις", τόσο πιο πολύ το κεφάλαιο ακριβαίνει. Ό,τι μπορούσες ν' αγοράσεις με μια χούφτα δολάρια πριν αρχίσεις το "τύπωμα", το ίδιο αγοράζεις και με ένα "κοντέινερ" δολάρια μετά τη "φάμπρικα" του τυπώματος. Αν δεν γνωρίζεις δηλαδή τι πρέπει να κάνεις, είναι θέμα χρόνου το χρήμα σου να έχει μικρότερη αξία από το ίδιο το χαρτί που απαίτησε η εκτύπωσή του. Το "πέτσινο" χρήμα, δηλαδή, έχει αξία μέχρι να πέσει πάνω στον "τοίχο", που λέγεται κεφάλαιο. Είτε αυτό είναι γη είτε εργοστάσιο είτε πνευματικά δικαιώματα. Όσο πιο πολλά χρήματα βρίσκονται στην αγορά, τόσο πιο πολύ ανεβαίνουν οι απαιτήσεις αυτών που διαθέτουν κεφάλαιο προς πώληση και άρα τόσο πιο "αδύναμο" το χρήμα.

Οι Εβραίοι σ' αυτό το σημείο απέδειξαν πόσο πονηροί είναι και πόσο καλά αντιλαμβάνονται την αγορά. Διαθέτοντας την εξουσία πάνω στην Τράπεζα που "κόβει" το χρήμα στις ΗΠΑ, κατόρθωσαν και με ψεύτικο χρήμα αγόρασαν τα πάντα από τους πάντες. Πώς το κατάφεραν αυτό. Με το να ρίξουν άπειρο χρήμα στην αγορά, χωρίς όμως να το φέρουν σε "σύγκρουση" με το κεφάλαιο. Έριχναν τόνους ψεύτικου χρήματος στην αγορά, αλλά χωρίς να απειλούν την ισορροπία της. Πώς τα κατάφεραν; Το "εξάτμιζαν" στην κατανάλωση πριν φτάσει στον "τοίχο" του κεφαλαίου και αποκαλυφθεί η απάτη τους. Τύπωναν άπειρα φτηνά χρήματα και δεν τους δημιουργούσαν πρόβλημα, γιατί μπορούσαν και τα "μάζευαν" με τον έλεγχο της ακρίβειας.

Σταματούσαν δηλαδή το χρήμα στην κατανάλωση. Σταματούσαν το χρήμα στο προϊόν, πριν αυτό φτάσει στο κεφάλαιο. Γιατί; Γιατί το προϊόν δεν είναι κεφάλαιο. Δεν υπάρχει υπερπολύτιμο προϊόν. Υπερπολύτιμο είναι μόνον το κεφάλαιο. Υπερπολύτιμο είναι, γιατί σου επιτρέπει την έπ' άπειρον εκμετάλλευσή του. Μπορεί να σε ταΐζει και όταν δεν θα εργάζεσαι. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένα προϊόν, ό,τι και όποιο κι αν είναι αυτό. Το προϊόν στην καλύτερη περίπτωση γι' αυτό μπορεί να είναι απλά πανάκριβο στην απόκτησή του. Το προϊόν όμως, από τη στιγμή που κατασκευάζεται, έχει μία και μοναδική μοίρα. Να χρησιμοποιηθεί και στη συνέχεια να γίνει ένα σκουπίδι. Άρα; Άρα αυτός, που το απέκτησε πανάκριβα, στην πραγματικότητα δεν έχει στην κατοχή του τίποτε παραπάνω από ένα λαμπερό μελλοντικό σκουπίδι. Όσα χρήματα και να έδωσε για την απόκτησή του, αυτά -αργά ή γρήγορα- θα "σβήσουν" σε κάποιον σκουπιδοτενεκέ.

Οι Εβραίοι, κατανοώντας αυτές τις ιδιαιτερότητες της οικονομίας, έκαναν το εξής απλό. Φρόντιζαν να ρίχνουν άπειρο "πέτσινο" χρήμα στην αγορά, έχοντας από πριν εξασφαλίσει το δεδομένο ότι αυτό το χρήμα θα "αγοράζει" μόνον πανάκριβα σκουπίδια και ποτέ υπερπολύτιμο κεφάλαιο. Το "πέτσινο" χρήμα θα "επενδυόταν" σε μελλοντικά "σκουπίδια" και άρα θα "εξατμιζόταν". Δεν θα απειλούσε αυτούς που το κυκλοφορούσαν. Στο σημείο αυτό έκαναν χρήση της ιδιομορφίας της αμερικανικής κοινωνίας, η οποία ήταν διχασμένη σε κυρίαρχους "άσπρους" και υποτελείς "μαύρους". Εκμεταλλεύτηκαν τον ρατσισμό μιας ρατσιστικής κοινωνίας και εκεί έπαιξαν. Εκμεταλλεύτηκαν την έξυπνη επινόηση των Αγγλοσαξόνων των ΗΠΑ. "Δούλεψαν" τους "ανώτερους" λευκούς και στην πραγματικότητα λεηλάτησαν την πατρίδα τους. Ποιο ήταν το "κόλπο"; Το "κόλπο", το οποίο δεν εφεύραν οι Εβραίοι, αλλά το εφεύραν οι "άσπροι" Αγγλοσάξονες, για να "δουλεύουν" τους υπόλοιπους "άσπρους" στις ΗΠΑ.

Τι έκαναν μέχρι τότε οι "άσπροι" Αγγλοσάξονες, για να δουλεύουν τους επίσης "άσπρους" εργαζόμενους; Αυτό, το οποίο είπαμε πιο πάνω. Υπόσχονταν στους λευκούς εργαζόμενους ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ αλλά ΟΧΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Στην ίδια κοινωνία και στα ίδια εργοστάσια για την ίδια δουλειά οι "άσπροι", είτε γηγενείς είτε "φρέσκοι" μετανάστες, πληρώνονταν σχεδόν τα διπλάσια χρήματα από τους "μαύρους". Θεωρούσαν τους εαυτούς τους "ανώτερους" και "δικαιούνταν" τη διαφορά αυτήν. Οι Αγγλοσάξονες "αναγνώριζαν" αυτήν την "ανωτερότητα" και δέχονταν να την πληρώνουν. Όλοι ευχαριστημένοι. Όλοι οι "άσπροι" υπερέχοντες έναντι όλων των "μαύρων".

Όμως, τα χρήματα προέρχονταν από το ίδιο κεφάλαιο, που ήταν το αμερικανικό. Άρα; Άρα τα παραπάνω χρήματα, που έπαιρναν οι "άσπροι", δεν ήταν "πραγματικά". Ήταν "πέτσινα". Για να προστατεύσεις όμως αυτό το "πέτσινο" χρήμα, θα πρέπει να το προστατεύεις από την "πρόσκρουσή" του στο κεφάλαιο. Δεν δίνεις δηλαδή σε έναν "άσπρο" εργαζόμενο διπλάσιο μισθό, για να διπλασιάζει την περιουσία του σε σχέση με τον "μαύρο". Δεν του δίνεις τη δυνατότητα να αγοράζει διπλάσια σπίτια, να αγοράζει χωράφια και να απειλεί την ισορροπία του κεφαλαίου. Αν συμβεί αυτό, είναι θέμα χρόνου να έρθει το χρήμα σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και να το "ακριβύνει". Είναι θέμα χρόνου να διασπαστεί η εργατική τάξη και κάποιοι να "μετακινηθούν" σε άλλες ιδιότητες και να επιβιώνουν χωρίς να εργάζονται.

Γίνεται αυτό; Όχι βέβαια. Άρα; Άρα, όταν θα χρησιμοποιήσουν κάποιοι το χρήμα για "μετακίνησή" τους, θα πάμε και πάλι στο μηδέν, εφόσον το κεφάλαιο θα "αμυνθεί". Είναι θέμα χρόνου ν' αποδειχθεί ότι το χρήμα που δίνεις είναι "πέτσινο". Δίνεις διπλάσιο μισθό υπό την προϋπόθεση ότι το "εξουδετερώνεις" στην πορεία. Τι σημαίνει αυτό; Ποια είναι η απαίτηση ενός εργαζόμενου από τον μισθό του; Να αγοράσει την Αμερική; Όχι βέβαια. Η απαίτηση του εργαζόμενου από τον μισθό του είναι να του δίνει τη δυνατότητα όχι απλά να επιβιώνει μέσω της εξασφάλισης τροφής, αλλά να ζει αξιοπρεπώς. Να έχει ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο και να μπορεί να αγοράσει ...ένα παντελόνι.

Για να προστατεύσεις λοιπόν τα "πέτσινα" χρήματα, κάνεις το εξής απλό. Δεν επιτρέπεις στον "ευνοημένο" εργαζόμενο ν' αλλάξει ταξική κατηγορία και να επιχειρήσει μέσω της αποταμίευσης ν' αλλάξει ιδιότητα. Να επιχειρήσει να γίνει κεφαλαιοκράτης. Να αγοράσει δηλαδή το μέσον, το οποίο θα του επιτρέπει να ζει, χωρίς να εργάζεται. Να αγοράσει χωράφια και διαμερίσματα και να ζει με τα ενοίκια, χωρίς να εργάζεται. Τον θέλεις εργαζόμενο και τον διατηρείς τέτοιον, γιατί διαφορετικά καταστρέφεις την ισορροπία της οικονομίας. Άρα, όταν του δίνεις διπλάσιο μισθό, δεν του δίνεις τη δυνατότητα να κάνει τα διπλάσια πράγματα, αλλά φροντίζεις τα ίδια πράγματα να τα κάνει με διπλάσιο κόστος.

Αυτό είναι το όλο κόλπο. Δεν δίνεις στον "άσπρο" εργαζόμενο τη δυνατότητα να πάρει δύο σπίτια "μαύρων" με κίνδυνο να επιχειρήσει να ζει με τα ενοίκια "μαύρων". Τον αναγκάζεις να πληρώσει τα διπλάσια για το δικό του σπίτι. Δεν του δίνεις τη δυνατότητα να πάρει δύο αυτοκίνητα. Τον αναγκάζεις να πληρώσει τα διπλάσια για την κάλυψη της ίδιας ανάγκης. Σ' αυτό το σημείο εκμεταλλεύτηκαν οι Αγγλοσάξονες τον ρατσισμό. Οι "άσπροι" έμεναν σε "καλές" περιοχές. "Καλές" .και άρα "ακριβές". Για το ίδιο ακριβώς σπίτι σε μια "κακή" περιοχή οι "μαύροι" πλήρωναν 50000 δολάρια, ενώ οι "άσπροι" 100000 δολάρια. Για την κάλυψη της ανάγκης της αυτομεταφοράς οι "μαύροι" πλήρωναν 5000 δολάρια για ένα Dodge, ενώ οι "άσπροι" πλήρωναν 10000 δολάρια για ένα Ford. Οι "μαύροι" φορούσαν παντελόνι των πέντε δολαρίων και οι "λευκοί" φορούσαν παντελόνι των δέκα δολαρίων.

Μιλάμε δηλαδή για κανονικό "δούλεμα". Οι "διαφορετικοί" εργαζόμενοι έκαναν τα ίδια ακριβώς πράγματα με διαφορετικό κόστος. Ένα κόστος, το οποίο ήταν σε απόλυτη αναλογία με την αναλογία που χαρακτήριζε τους μισθούς τους. Κανένας -εξαιτίας του μισθού του- δεν ξέφευγε από την τάξη των εργαζομένων και όλοι ήταν "ικανοποιημένοι". Οι "καθρέπτες" και οι "χάντρες" απέδιδαν αποτελέσματα. Οι "άσπροι" ήταν περήφανοι που ήταν "κυρίαρχοι" και δεν διαμαρτύρονταν για την "ακρίβεια", γιατί αυτήν τους προστάτευε από έναν ανεπιθύμητο "μαύρο" γείτονα. Δεν διαμαρτύρονταν για την "ακρίβεια", γιατί το Ford τούς ξεχώριζε στον δρόμο από τους "κατώτερους". Δεν διαμαρτύρονταν για την "ακρίβεια", γιατί το παντελόνι των δέκα δολαρίων "έδειχνε" ακόμα και στο πεζοδρόμιο την "ανωτερότητά" τους. Ο ρατσισμός "εξάτμιζε" στην αγορά την τεχνητή διαφορά που υπήρχε στη μισθοδοσία των "διαφορετικών" εργαζομένων και δεν επέτρεπε στο "πέτσινο" χρήμα να συγκρούεται με το κεφάλαιο.

Αυτήν την ηλίθια και ρατσιστική κατάσταση την βρήκαν οι Εβραίοι στις ΗΠΑ και δεν τη δημιούργησαν οι ίδιοι. Στις ΗΠΑ με τη συγκεκριμένη οικονομία, η οποία είχε βυθιστεί στην κρίση του 1929, όταν για πρώτη φορά ήρθε σε σύγκρουση το "πέτσινο" χρήμα με το κεφάλαιο. Όταν οι Αγγλοσάξονες δεν είχαν καταφέρει να μαζέψουν αυτό το χρήμα από τα χέρια των ευνοημένων λευκών εργαζομένων. Όταν κάποιοι λευκοί εργαζόμενοι νόμισαν ότι με τους μισθούς τους μπορούν να γίνουν "επενδυτές" και ν' αλλάξουν ιδιότητα, ζώντας από μερίσματα μετοχών. Το κεφάλαιο τούς "αντιλήφθηκε" και τους έστειλε ...για συσσίτιο. Οι πονηροί Εβραίοι ήταν αυτοί οι οποίοι αντιλήφθηκαν αμέσως την ουσία της κρίσης και άρα γνώριζαν πώς να την αντιμετωπίσουν.

Το όλο θέμα ήταν να μην κάνουν το λάθος των Αγγλοσαξόνων και φέρουν ξανά το χρήμα απέναντι στο κεφάλαιο. Το όλο θέμα ήταν να "εξατμίζεται" το χρήμα πάση θυσία πριν φτάσει να δοκιμαστεί στην αγορά του κεφαλαίου και άρα και στο χρηματιστήριο. Ελέγχοντας οι Εβραίοι την αγορά, μπορούσαν να ελέγχουν τη "θερμοκρασία" της και άρα να τη διατηρούν στα όρια της "εξάτμισης". Μόνιμος στόχος τους θα ήταν να απορροφούν όλο το χρήμα στην κατανάλωση, πριν φτάσει αυτό να γίνει απόθεμα και άρα επιχειρήσει να συγκρουστεί με το κεφάλαιο.

Με αυτήν τη γνώση επιχείρησαν να πείσουν τους Αγγλοσάξονες ότι έχουν "σχέδιο" εξόδου από την κρίση. "Σχέδιο", το οποίο θα το έφερναν εις πέρας, αν τους έδιναν τον έλεγχο του νομίσματος και άρα του χρήματος. Μπορούσαν να τους υποσχεθούν ότι θα προστάτευαν εύκολα την ασφάλεια του σχεδιασμού τους. Να υποσχεθούν στους Αγγλοσάξονες ότι θα καταφέρουν αυτό, το οποίο δεν κατάφεραν οι ίδιοι, γιατί απλούστατα ανήκαν στις δυνάμεις της παραγωγής και όχι της αγοράς. Δεν θα άλλαζε δηλαδή ο ρατσιστικός τρόπος με τον οποίο λειτουργούσε η αμερικανική οικονομία, αλλά θα γινόταν πιο σύνθετος. Τότε λοιπόν οι πονηροί Εβραίοι, για ν' αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους, σκέφτηκαν κάτι το πολύ απλό. Επέκτειναν ακόμα περισσότερο τα επικίνδυνα δεδομένα της. Σε μια κοινωνία, που λειτουργεί με "άσπρους" και "μαύρους" και με "πέτσινο" χρήμα, γιατί να μην επεκτείνουμε το "χρωματολόγιο";

Είσαι "άσπρος" .αλλά πόσο "άσπρος"; Πρώτη "ύλη" γι' αυτήν την προσπάθεια υπήρχε άφθονη στις ΗΠΑ. Ήδη υπήρχαν διαφορετικές "αποχρώσεις" λευκών, που θα λάτρευαν όποιον τους αναγνώριζε την ιδιαίτερη "λευκότητά" τους. Οι Εβραίοι, όπως και οι πρώτοι λευκοί μετανάστες των ΗΠΑ, είχαν σταθεροποιήσει την παρουσία τους στη ρατσιστική χώρα και γνώριζαν τη λειτουργία της. Είχαν επωφεληθεί και οι ίδιοι από την ιδιόμορφη λειτουργία της, που δημιουργούσε "πυραμίδα" στη μισθοδοσία των εργαζομένων. Μια "πυραμίδα", που καθιστούσε τις ΗΠΑ μοναδικό φαινόμενο στην παγκόσμια οικονομία. Αυτήν την "πυραμίδα" θα ύψωναν οι Εβραίοι σε πρωτοφανή για την ανθρώπινη οικονομία "ύψη".

Πώς υψωνόταν αυτή η πυραμίδα με τον αγγλοσαξονικό τρόπο; Υψωνόταν από την κάθε νέα γενιά λευκών μεταναστών. Γιατί; Γιατί κάθε νέο "κύμα" μεταναστών έμπαινε πάντα ανάμεσα στους μαύρους και τους ήδη υπάρχοντες λευκούς. Κάθε νέο "κύμα" λευκών μεταναστών έδινε αυξήσεις στους προηγούμενους και άρα τους έκανε "λευκότερους". Κάθε επόμενο "κύμα" μεταναστών ήθελε να γίνει προηγούμενο, για να πάρει κι αυτό αύξηση, ώστε να μην γειτνιάζει με τους μαύρους. Όλοι ήθελαν ν' αποφύγουν τη μισθολογική "επαφή" με τους μαύρους και αυτό γινόταν με νέα εισαγωγή λευκών μεταναστών. Αυτή ήταν η ιδιομορφία των ΗΠΑ και γι' αυτόν τον λόγο οι Αμερικανοί εργαζόμενοι δεν αντιδρούσαν ποτέ με τον πάγιο αρνητικό τρόπο που αντιδρούν οι εργαζόμενοι απέναντι στο φαινόμενο της μετανάστευσης. Όλοι ήθελαν ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ χρήματα και άρα αυξήσεις και αυτό γινόταν με νέα εισαγωγή λευκών μεταναστών.

Όλα δηλαδή τα προβλήματα της οικονομίας των ΗΠΑ έχουν προκληθεί από τους μετανάστες και οφείλονται στον λόγο και στον τρόπο με τον οποίον έγινε η μετανάστευση στις ΗΠΑ. Στους μετανάστες, οι οποίοι ήθελαν και οι ίδιοι τα κέρδη των λευκών που βρήκαν στις ΗΠΑ. Στη μετανάστευση, που ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο ήταν συνεχής και κατά "κύματα". Όταν όμως σε μια έξυπνη τακτική των "μεγάλων" εμπλέκονται και τα συμφέροντα των "μικρών", είναι θέμα χρόνου να χαθεί ο έλεγχος.

Αυτό, το οποίο οι ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ κεφαλαιοκράτες είχαν ευφυώς εφεύρει για την ασφάλειά τους, το πήραν οι φτωχοί και το έκαναν "κόλπο" για τους εαυτούς τους. Αυτό, το οποίο έπρεπε να γίνει μία και μοναδική φορά, για να "κλειδώσει" η άμυνα των Αγγλοσαξόνων, έγινε επαναλαμβανόμενη "φάμπρικα", για να εκμεταλλεύονται οι φτωχοί τις παρενέργείες του. Όταν ανάμεσα στους μικρούς είναι και οι πονηροί Εβραίοι, ευνόητο είναι ότι αυτό το κόλπο θα το έφερναν στα όριά του. Ευνόητο είναι ότι δεν θα απέφευγαν οι Αγγλοσάξονες το πρόβλημα. Η κατάσταση έγινε ακόμα πιο σύνθετη, όταν τα παιδιά των πρώτων μεταναστών είχαν πάει σχολείο και δεν ήταν αγράμματα σαν τους γονείς τους, αλλά παρέμεναν ρατσιστές, ως "γνήσιοι" Αμερικανοί.

Σε μια κοινωνία, η οποία είχε ήδη πολλές "αποχρώσεις" λευκών, λόγω των αλλεπάλληλων μεταναστευτικών "κυμάτων", δημιουργήθηκαν ακόμα πιο πολλές. Αυτός ο ρατσισμός, που αναπτύχθηκε από τα παιδιά των πρώτων μεταναστών, έδωσε την ευκαιρία στους ρατσιστές Εβραίους να τον εκμεταλλευτούν. Στον αγγλοσαξονικό τρόπο, που ύψωνε την "πυραμίδα" με την εισαγωγή μεταναστών, προστέθηκε και ο εβραϊκός, ο οποίος συνδεόταν με την εκπαίδευση. Η ήδη επικίνδυνα ψηλή "πυραμίδα" θα γινόταν ακόμα πιο ψηλή. Τα δεδομένα υπήρχαν και τους ευνοούσαν. Τα μορφωμένα παιδιά των αγράμματων μεταναστών ήταν κι αυτά ρατσιστές. Έφαγαν γλυκό "ψωμάκι" από τον ρατσισμό και το γνώριζαν το "κόλπο". Όποιος όμως μεγαλώνει με άδικο γλυκό "ψωμάκι", στη συνέχεια θέλει η ίδια αδικία να του αποφέρει "παντεσπάνι".

Αυτό έκαναν τα αμερικανοτραφή παιδιά των πρώτων μεταναστών. Δεν έβλεπαν σαν "κατώτερους" μόνον τους μαύρους, όπως έκαναν οι γονείς τους. Έβλεπαν σαν "κατώτερους" και κάποιους λευκούς. "Κατώτερους" σε σχέση με τους ίδιους. Ήταν Αμερικανοί δεύτερης γενιάς; Έβλεπαν σαν "κατώτερους" όχι μόνον τους μαύρους, αλλά και τους Αμερικανούς της πρώτης γενιάς. Ήταν μορφωμένοι; Έβλεπαν σαν "κατώτερους" όχι μόνον τους μαύρους, αλλά και τους λευκούς που ήταν αμόρφωτοι. Ήταν μορφωμένοι; Πόσο μορφωμένοι; Με απλό πτυχίο ή με μεταπτυχιακό; Το πτυχίο τι είδους ήταν; "Ακριβό" από το ιδιωτικό Χάρβαρντ ή "φτηνό" από το τοπικό δημόσιο Πανεπιστήμιο;

Ξαφνικά δηλαδή τα παιδιά των λευκών "τρελάθηκαν". Έβλεπαν "χρώματα" εκεί όπου μέχρι τότε δεν υπήρχαν. Έβλεπαν άπειρες διαβαθμίσεις του "λευκού". Έψαχναν να βρουν τι είναι ο "απέναντι", για να ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν. Να τον αντιμετωπίσουν σαν "κατώτερο", "ίσο" ή "ανώτερο"; Τι ήταν ο "απέναντι"; "Άσπρος" αλλόγλωσσος νεοαφιχθής μετανάστης; "Ολόασπρος" αγγλόφωνος Αμερικανός εργάτης; "Κάτασπρος" με πτυχίο; "Ξέξασπρος" με μεταπτυχιακό; "Golden-άσπρος" με πτυχίο Χάρβαρντ; Από τη στιγμή που ο "οργανισμός"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου