Η ιστορία του τόπου δεν ξεκινάει όμως από εκεί, αλλά χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Οι πρώτοι κάτοικοι δεν γνωρίζουμε ποιοι ήταν, αλλά τα απομεινάρια που μας άφησαν, είναι ουκ ολίγα. Το αρχαιότερο μνημείο του δήμου Ασπροποτάμου, είναι το Μυκηναϊκό Κάστρο της Δαφνούλας του δ.δ. Νέου Αργυρίου. Πρόκειται για ερείπια, αλλά από τον τρόπο δόμησης των τεράστιων ογκολίθων του, και την στρατηγική του θέση, συμπεραίνουμε ότι είναι της Μυκηναϊκής περιόδου. Άλλα αρχαία κάστρα συναντάμε επίσης στα Λεπιανά, την Ιτέα και την Πρασιά. Όπως επίσης στο δήμο μας, βρίσκονται διάσπαρτοι και ανεξερεύνητοι αρχαίοι οικισμοί.
Γνωρίζουμε ότι στη περιοχή μας κατοίκησαν οι αρχαίοι Αγραίοι. Οι Αγραίοι συγκροτούσαν με τη σειρά τους την Αιτωλική Συμπολιτεία μέχρι και την ρωμαϊκή κατάκτηση. Πολεμικός και υπολογίσιμος λαός, που συμμετείχε σε πολλές εκστρατείες, όπως στην Τροία κ.α.. Οι κύρια ασχολία τους, ήταν η καλλιέργεια, το κυνήγι και η κτηνοτροφία. Προστάτιδα τους ήταν η Αρτέμιδα η Αγροτέρα, που προς τιμή της, είχαν αφιερωμένο περίλαμπρο ναό.Μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση, πυκνό σκοτάδι καλύπτει τη περιοχή μας μέχρι την κάθοδο και σύντομη παραμονή των Σλάβων στη περιοχή μας. Η περιοχή, λόγω των αρκετά μεγάλων καλλιεργήσιμων εκτάσεων δυτικά και των πλούσιων βοσκοτόπων ανατολικά, επέτρεψε να αναπτυχθεί ισχυρή οικονομία κατά περιόδους
"ειρήνης". Τα διάσπαρτα μοναστήρια του, αλλά και τα πάμπολλα εξωκλήσια του, μας δίνουν μια γενική εικόνα της εύφορης περιοχής., αλλά και της ευσέβειας των κατοίκων προς τα Θεία. Τα μεγάλα και ισχυρά τσελιγκάτα, που ήταν παράλληλα και βάσεις - ορμητήρια των ανυπότακτων, έδινε ένα αέρα ανεξαρτησίας και ελέγχου της περιοχής. Το δύσβατο του τόπου, δεν επέτρεπε τον εύκολο έλεγχό της, από όσους πέρασαν να κατακτήσουν.Κατά την οθωμανική κυριαρχία δεν έλειψαν οι αψιμαχίες μέχρι και την οριστική απελευθέρωση από τον τούρκικο ζυγό. Κατά την επανάσταση του "Morosinni", ο αμαρτωλός Χρήστος Βαλαώρας χτυπά στα Λεπιανά το Φθινόπωρο του 1684, πολυάριθμο στρατό και τον κατατροπώνει, σκοτώνοντας και τον αρχηγό τους Μουχτάρ Κιοπέ, που λυμαίνονταν την περιοχή. Αργότερα με τους Κατσαντωναίους, από τ' Άγραφα, οι οποίοι βρίσκονταν σε διαρκή και ανελέητο πόλεμο με τον Αλή Πασά.
Μες την πορεία αυτή του επερχόμενου αναβρασμού, δεν έλειψε η εκδικητική μανία των Τούρκων. Η μεγαλύτερη καταστροφή που γνώρισε ό τόπος, ήταν τον Ιούνιο του 1823, από τον Σκόνδρα πασά, ο οποίος κατά την πορεία του προς το Καρπενήσι και το Μεσολόγγι, ισοπέδωνε τα πάντα στο διάβα του. Το μίσος των Τούρκων για τους επαναστατημένους ραγιάδες, εκφράστηκε με την καταστροφή των χωριών και αφανισμό των συμβόλων της πίστης του. Πάραυτα, ο τόπος δεν ξεριζώθηκε και οι κάτοικοί του συνέχισαν με μόχθο τη ζωή τους.
Η βιομηχανική επανάσταση έφερε τα πάνω κάτω στη συνέχεια της ιστόρησης. Η εσωτερική αλλά κυρίως η εξωτερική μετανάστευση, ήταν μεγάλο πλήγμα για τον τόπο. Σήμερα που όλα τα χωριά χαίρουν όλες τις σύγχρονες ανέσεις, κατά παράδοξο τρόπο, συνεχίζουν να εγκαταλείπονται και να παραμένουν πίσω οι παλαίμαχοι της ζωής, για να εξιστορούν στους επισκέπτες της την παλιά λαμπρότητα του τόπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου